از هنجارگرایی تا هنجارگریزی: سنخ‌شناسی همنوایی اجتماعی و تحلیل‌کیفی شرایط علّی موثر بر آن

افزایش نرخ جرایم در سال­های اخیر در ایران (خصوصاً در شهرتهران)، توجه به موضوع همنوایی با هنجارهای اجتماعی را برجسته کرده است. در این میان، مطالعه شرایط و موقعیت­هایی که کنش را ایجاد می­کند (مبتنی بر هنجارگرایی یا هنجارگریزی، بر مبنای روایت کنشگران اجتماعی و ارائه یک سنخ­شناسی از تیپ­های همنوایی و یا ناهمنوایی)، حوزه­ای عمدتاً مغفول مانده در جامعه­شناسی ایرانی است. از این­رو، پژوهش حاضر با اتخاذ روش­شناسی کیفی و با کاربست تکنیک مصاحبه عمیق  نیمه ساختاریافته و مصاحبه با 19 مرد و زن ساکن در شهر تهران، به دنبال کشف ابعاد گوناگون همنوایی و شرایط علّی موثر بر آن از منظر کنشگران اجتماعی است نتایج این تحقیق حاکی از آن است که افراد بر اساس «آگاهی معطوف به نظر» از چرایی و دلایل وجودی یک هنجار اجتماعی مطلع شده  و  بر اساس «آگاهی معطوف به نتیجه» می­تواند یک امر هنجاری را تشخیص داده و از تبعات رعایت هنجارها و یا تخطی از آنها نیز مطلع شوند. از سوی دیگر افراد در زمان مواجهه با یک هنجار با ارجاع به پیامدهای احتمالی  آن (مثبت یا منفی)، تصمیم به کنش می­گیرند. لذا پیامدانگاری و محاسبه آن از مهمترین عوامل همنوایی با هنجار است. از یک سو کشش­های درونی مبتنی بر لذت­طلبی و یا جامعه­ستیزی، عدم فرصت­ها و انسداد راه‌های مشروع جهت دستیابی به اهداف بر همنوایی اجتماعی موثر بوده و از سوی دیگر مقاومت فرهنگیِ خرده فرهنگ­های گوناگون در جامعه، مانند خرده فرهنگ جوانان و یا طبقات بالای جامعه با نوعی انحراف و تعارض عامدانه با هنجارهای مسلط همراه است (به منظور به چالش کشیدن قدرت حاکم) که این مسئله میزان همنوایی را به شدت کاهش می­دهد. بر این اساس،  تیپ­های گوناگون همنوایی عبارتند از: همنوایی متعهدانه،  همنوایی مصلحت گرایانه، همنوایی اجبارگرایانه و  همنوایی عادت گرایانه. تیپ­های هنجارشکنی نیز عبارتند از: هنجارشکنی غافلانه، هنجارشکنی عامدانه، هنجارشکنی منفعت گرایانه، هنجارشکنی اجبارگرایانه و هنجارشکنی عادت گرایانه.